Աշնան մի պայծառ առավոտ էր Արարատյան դաշտի հրաշագեղ առավոտներից մեկը:Հուռթի այգիներից լիության անուշ հոտ էր գալիս:Երկու ընկերով քայլում էին դեպի գյուղ:Որը գտնվում էր Երասխ գետի ափին:Մեր գլխավերևում ծփում էր սոսիները իսկ մեր դիմաց Մասիսն էր:Հասանք գյուղ և այցելեցինք դպրոց :Արաքսի ափին նստարանների վրա խումբ խումբ տեղավորվել էին դպրոցի աշակերտները:Կիրակի օր էր գյուղը հանգստանում էր:Դպրոցում կար մեկ ուսուցիչ,դասարաններում մի խումբը այբուբեն էր սովորում,մյուսի մոտ մայրենի էր,իսկ մեկ այլ խումբ Դավիթ բեկ էր կարդում:Դասերը վերջացան ընկերս, որ երգ շատ էր սիրում որոշեց որ երեխանեը մի երգ երգեն:Իսկ ուսուցչուհին ասաց,որ ես <<բաղաձայն>>եմ թող,որ երեխաները երգեն փոքրերը չերգեցին իսկ մեծերը ամաչեցին:Ընկերը ասեց,որ ավելի լավ կլինի բոլորով մի երգ երգենք:Իսկ ուսուցիչը կարմրեց որովհետև չգիտեր խմբային երգեր,միայն այբ,բեն,գիմ գիտեր:Երեխաները ուսուցչուհ քանոնի շարժումից սկսեցին երգել՝այբ,բեն,գիմ,դա եչ,զա…:Ուսուցիչը քրտինքը մաքրեց և ավարտեցին, նա ասաց.՝
-Ահա մեր ընդհանուր ազգային երգ 4-5 տարի է ես այս երգն եմ սովորեցնում երեխաներին:
Տղաները ուսուցիչի ձեռքը սխմեցին և շնորհակալություն հայտնեցին: Նրանք դուրս եկան դպրոցից և երկուսով ՝զրուցելով գնացին մեկը ասաց,որ համաձայն չես որ քանի հայը ապրի հայոց այբուբենը չի մեռնի:Իսկ մյուս ընկերը ասաց, որ ես հակառակն եմ մտածում քանի հայոց այբուբենը կա հայը չի մեռնի:
Միլենա Մարկոսյան 